6/8/17. Zodra we het over wonen hebben, is de reductie van de drempel tot een dorpel futiel. Zo' n herleiding van het betekenisvolle tot het louter functionele beantwoordt niet aan onze ervaring van of aan het besef om te gaan met de dingen van het wonen, verzameld in wat we een huis, een flat, een wijk of zelfs stad noemen. Vertrekken van de oorspronkelijke ervaring van de drempel hebben de auteurs van de opstellen van deze bundel facetten van de drempelbetekenis willen aftasten. Deze bundel opstellen maak deel uit van een globale discussie die de architectuurtheorie niet uit de weg kan gaan en die de architectuur en stedebouwkundige ontwerpers steeds voor onvoorziene uidagingen plaatst: het menselijk- concrete van de context. Architectuur is een contextuele aangelegenheid die het concrete wonen als kern, voorwaarde en bestemming heeft. Nooit hebben we dat concrete datgene waarmee de mens vergroeid is voldoende onderkend. Altijd ontsnapt ons iets van dat wonder van het menselijke zijn dat wonen is, steeds zijn er dwaalwegen en omwegen, opdringerige en verscholen drempels, die er ons aan herinneren dat de volmaakte transparantie en de eindeloze en dus zinloze of normloze flexibiliteit hersenschimmen of mystificaties zijn, waartoe de argeloze bouwer in zijn activisme verleid wordt. Daarom ook is de drempel voor de architectuurtheorie en voor allen die zich over zijn woordconditie buigen, het noodzakelijke oponthoud om met grotere schepzinnigheid het enigma van het wonende bestaan, zonder het op te lossen, te denken. Aan dit gesprek over en voor de drempel kan geen einde komen.