15/5/21. Na de stichting van de islam, in de zevende eeuw, heeft deze wereldgodsdienst een periode van grote intellectuele en materiële bloei gekend. Vanaf de twaalfde eeuw is het islamitisch denken echter nauwelijks meer vernieuwd en is het erfgoed herkauwd, samengevat en tot dogma's verheven. De kortstondige Arabische renaissance aan het eind van de negentiende eeuw heeft aan de verstarde posities nog een politieke dimensie toegevoegd. Het is daarom een hachelijke onderneming in deze tijd voorstellen te formuleren die het islamitisch denken na zoveel eeuwen van verstarring vlot kunnen trekken.De auteur bepleit en werkt aan een gefundeerd historisch onderzoek en herinterpretatie van de twee belangrijkste bronnen van de islam: de koran en de overleveringen van Mohammed. De bedoelingen van deze bronnen moeten naar zijn mening worden afgezet tegen de maatschappelijke, politieke en culturele situatie van de tijd van ontstaan. Zo komt Aboe Zaid bijvoorbeeld tot de conclusie dat de juridische positie van de vrouw gelijk dient te zijn aan die van de man, dat moskee en staat ontkoppeld moeten worden, en dat de traditionele toepassing van de islamitische wet niet aan de eisen van de tegenwoordige tijd beantwoordt.