19/11/20. Na een eeuw van verwoesting en desillusies zou je zeggen dat het utopisme in het huidige Europa zijn langste tijd heeft gehad. Daarmee zouden we tegelijk verlost zijn van oude dilemma's, zoals de vervreemding en het nihilisme. In dit boek wordt echter betoogd dat het utopisme, als uiterste consequentie van het modernisme, het langer heeft volgehouden dan de postmodernen ons willen doen geloven. Meer dan dat: het utopisme lijkt definitief te zijn doorgebroken. Deze keer niet ge tieerd door de religie of een politieke ideologie, maar door een idealistische avant-garde van weten-schappers en technocraten die pretendeert Utopia te zullen verwezenlijken. Dit betekent echter, zo concludeert de auteur, dat we nog steeds, en misschien wel meer dan ooit, te maken hebben met de keerzijde van dit utopisme, waarvan de ontmenselijking en werkelijkheidsvervreemding de grootste bedreigingen vormen voor de humanitaire grondslagen van onze samenleving en cultuur.In dit boek staat de vraag centraal hoe de dreigende dehumanisering en vervreemding langs filosofische weg opgeheven kunnen worden. Dit begint met de terugkeer naar de grenzen die we in onze vooruitgangsdrift overschreden hebben. Die grenzen worden bepaald door de eindigheid als het wezenskenmerk van de gegeven werkelijkheid. Alleen in de bedding van die werkelijkheid is het scheppen van een eigen, humane leefwereld weer mogelijk.